Sterren in het Bos

terug

Festival

Datering:
1974 - 1983 (gestopt)

Podium:
Sterrebos Groningen

Plaats:
Groningen (Helpman), Kempkensberg

Adres:
Sterrebos, Groningen

Samenvatting:
Openlucht popmanifestatie dat vanaf 1974 gedurende een aantal zondagen in de zomer muziek, theater, kunst en andere activiteiten presenteert in het Sterrebos in Groningen.

Biografie | Overige betrokkenen | Weblinks | Zie ook | Afbeeldingen

Biografie

Algemeen

De aanloop
Al in augustus 1969 presenteert Provadya? samen met het Vacantiecomité Groningen plannen om een openluchtpopmanifestatie te organiseren in het Sterrebos. De gemeente wil echter niet garant staan voor eventuele door bezoekers veroorzaakte schade en hierdoor gaat het festival niet door.

Het mag een jaar later wel in in het Stadspark. Het festival De Grazige Weiden op 15 augustus 1970 is in feite de voorloper van Sterren in het Bos. Na drie succesvolle jaren markeert het Orange Sunshine Festival op 1 september 1973 het einde van de Provadya? beweging in Groningen. Het is tijd voor nieuwe dingen.

Peter Schriemer en Robbie Kauffman (drijvende krachten achter vh Provadya?), Syp Wynia (betrokken bij de ontwikkelingen rond jongerencentrum Vera) en mensen van Stichting Pro plannen voor 1974 een popfestival als onderdeel van het door de gemeente gesteunde zomerfestival 'Summer in the City'. Door ook andere culturele activiteiten als toneel, dans en cabaret onder de Groninger Zomermanifestatie (zoals het dan gaat heten) te laten vallen, wordt de basis gelegd voor wat later Noorderzon heet.

Om de popmuziek een plaats te geven binnen de Groninger Zomermanifestatie, wordt een bedrag van 4000 gulden begroot voor een popfestivalletje in het Noorderplantsoen. De gemeente vindt het bedrag echter te hoog om in één keer uit te geven. Het alternatief van de organisatoren: verdeel het over meerdere dagen en hef geen entree. De gemeente gaat daarmee akkoord, maar valt vervolgens over de voorgestelde locatie, het Noorderplantsoen. De kans op overlast en lawaai is volgens de gemeente te groot. Het mag onder voorwaarden wel in het Sterrebos.

Sunday in the Park
De eerste zondag in 1974, onder de titel 'Sunday in the Park', is een gedenkwaardig moment in de lokale pophistorie. De muziekkoepel blijkt echter behoorlijk bouwvallig, zodat schade aan het gebouwtje ontstaat. Ook het volume van de geluidsinstallatie (van The Rocking Tigers) is wat onderschat door de gemeenteambtenaren. Burgemeester Buiter die even komt kijken met zijn vrouw, vindt het maar een zootje en roept : "Dit is de laatste maal geweest", maar wil de organisatoren toch nog wel een kans gunnen. Met een extra subsidie van 1600 gulden kan een tijdelijk podium opgebouwd worden om de volgende drie zondagen goed door te komen.

Sterren in het Bos
Al met al is er behoorlijk wat publiciteit en de volgende zondagen is het dan ook aanzienlijk drukker. Het festival groeit uit tot een jaarlijks terugkerend evenement onder de naam 'Sterren in het Bos', met popmuziek, jazz, wereldmuziek en theater. Een keur aan internationale artiesten treedt er op, waarbij de organisatoren steeds de nieuwste muzikale trends naast de reeds bekende artiesten neer weten te zetten. Door de veelheid van artiesten, de diverse culturen in de opzet en de gratis entree wordt een zeer breed publiek bereikt. Er zijn bij goed weer rond de 6000 mensen bij de concerten aanwezig.

Laatste editie in Sterrebos
In 1983 is de laatste Sterren in het Bos. Het evenement is uit zijn jasje gegroeid. Het heeft inmiddels zoveel bekendheid, dat het Sterrebos de toeloop niet meer aankan. Er moet naar een grotere locatie worden uitgekeken. Men verhuist naar het Stadspark en gaat verder als Sterren in het Park.

Bron:
Koen van Krimpen, Nothing going on in the city
De Krant Van Toen

Anekdote

In het programmaboekje 'Extra Dik' van de Groninger Zomermanifestatie 1979 staat een anekdote van Eddy Determeyer, waarin iets van de sfeer van het festival terug te voelen is.

Secret Love (tekst: Eddy Determeyer)
Het Sterrebos ligt in de zon te stoven. Het is bijna windstil, een enkele cumuluswolk zwerft loom van boomtop naar boomtop. In de vijver zwemt dezelfde hond van vorige week achter dezelfde eenden aan. En ook nu ziet het er niet naar uit dat hij er een zal verschalken. Op het hoofdpodium heeft de saksofonist net een nieuw nummer ingezet. Ik herken het, het is een oude hit van Doris Day. Maar in de versie van de tenorist wordt het een stevig stampende swinger. De zee van lichamen beweegt bijna onzichtbaar op het dwingende ritme, alleen achteraan, in de luwte van de bosrand, dansen een paar jongens en meisjes. Op dat moment zie ik haar zitten. Schuin achter me, nog op geen anderhalve meter afstand. Ze glimlacht, ze heeft me dus ook herkend. Toch is het alweer jaren geleden dat ik haar voor 't laatst zag. Dat moet vóór de verhuizing geweest zijn. Inderdaad, ze was het vriendinnetje van een buurmeisje of zoiets, herinner ik me nu. Vaag staat me voor de geest dat ze toen erg jong en in ieder geval een stuk dikker was. Ze was ook wel eens binnen geweest maar de vibraatsies waren haar toen kennelijk een beetje te heavy. Lang was ze in ieder geval niet gebleven.

Ineens zit ze naast me. "Hallo", het klinkt vrolijk. Hoe heette ze nou godverdomme ook weer. Hannie? Suzan? Anneke? Het was iets met een a. Wat was ze mooi geworden! Het lelijke jonge eendje en de zwaan. Haar grote donkere ogen hebben nog dezelfde uitdrukking. Een mengeling van naïeve verbazing en geamuseerdheid. Ze haalt een pijp tevoorschijn met een lange bewerkte steel en begint stuf in de kop te kruimelen nadat ze het brokje in een vlammetje kneedbaar heeft gemaakt. Hij ziet er donker en solide uit en ik snuif 'n veelbelovende op. Zeker rode libanon. "Mexicaanse", zegt ze glimlachend, alsof ze mijn gedachten raadt. Zozo, niet gek. Ze laat me de pijp aansteken en al na de tweede trek weet ik dat het inderdaad, nou...eh...pfoe...! Mijn hoofd begint zich met watten te vullen en ik voel me op de bluesy muziek van de tenorist naar het licht toedeinen. Ze heeft haar ogen (die ogen!) half gesloten en zit roerloos en onvergankelijk als een boeddha op het gras. Het lange zwarte haar hangt elegant om haar schouders gedrapeerd, haar slanke blanke handen liggen ontspannen in haar schoot. Het ritueel met de pijp herhaalt zich en nu zijn we alleen op de wereld, op een giganties waterbed dat zich uitstrekt van horizon tot horizon. Nee, toch niet helemaal alleen: de muziek blijft maar komen en komen, als de branding aan het witte strand van een verre oceaan. De struktuur staat helder en duidelijk als een ivoren beeldhouwwerk tegen de trillende lucht afgetekend.

Bij vlagen komen er beelden door: de groep van de saksofonist, spelend in een reusachtige dancing, ergens in het midden-westen van de verenigde staten. Jonge negers, gekleed in de slobberige mode van de vroege jaren vijftig, dansen als waanzinnigen op de meedogenloze backbeat van de drums en het uitzinnige gehonk van de saksofoon. Om de akrobaties dansende en springende jongens en meisjes heeft zich een grote kring gevormd, die hen met kreten en handgeklap aanmoedigd. Het beeld vervaagt en ik kijk weer naar haar. Als onze ogen elkaar ontmoeten lijkt ze de hare even dicht te knijpen. We blijven kijken, angstig en toch blij. We glimlachen naar elkaar, ik voel me doortrokken van een warm en zacht gevoel. Elk woord zou nu overbodig, ja zelfs belachelijk zijn. Ik hou van je, seinen mijn ogen. Nee, niet zo direkt natuurlijk. Meer: hee, ik vind je verdomd tof en: ik wil lief voor je zijn en: we weten immers precies wat we aan elkaar hebben. Achter haar ogen glanst haar innerlijk, als een opengeslagen boek. Je bent eerlijk, lees ik en: je zult me niet laten zakken en: ik vertrouw je, echt waar. Ik zou haar kunnen zoenen, lang en met een tedere hartstocht. En dat is wat we in feite doen: vrijen, intens en met overgave, zonder elkaar aan te raken. We vormen een volmaakte eenheid. De tijd staat stil. Dan staat ze met een plotselinge beweging op en zegt: "nou dag, ik moet om half zes thuis zijn, voor het avondeten, anders zwaait er wat."